Goodmorning teacher, goodmorning friend!

Goodmorning teacher, goodmorning friend!

Deze week gingen we van start met het thema ‘colours’. We hadden tijdens onze observatiedagen gemerkt dat heel veel kinderen (uit de verschillende levels) de kleuren niet kennen! Hier willen we deze week werk van maken!

Jammergenoeg viel zondagavond het eerste ‘Banjul Belly’-slachtoffer. Ariane(orthopedagoge) is heel erg ziek en komt maandag en dinsdag niet mee naar school. Ze blijft alleen thuis. Een beetje vervelend maar we hebben geen andere keus. We blijven wel in contact via gsm voor het geval ze ons nodig heeft. Ze heeft geen koorts wat ons een beetje gerust stelt. Ze houdt ook al wat water binnen!

Enkele weetjes over het schooltje voor onze Belgische collega’s:

• De kinderen hebben geen hoeken/speelgoed in klas. Ze zitten op banken zoals in een eerste leerjaar.
• Om naar school te gaan stappen we 20 minuten door het zand. Enkele kippen en geiten begeleiden ons vriendelijk J
• De school duurt van 9-13u waarvan effectief op hun stoeltje achter hun bank van 9 tot 10u20 en van 11u tot 13u! Vreselijk lange blokken dus! Onze bewegingstussendoortjes zijn hier heilig.
• Doordat alles in openlucht (open ramen en deuren) gebeurt, moeten we onze stem soms wel wat belasten en komen we vaak met hese stem naar huis.

We vertrokken met onze rugzak met wat materiaal in naar school. De vroege ochtenwandeling deed ons deugd! In België is dat met de wagen volgeladen… het contrast is groot J.We begonnen onze dag gezamenlijk op de speelplaats met een sketch (snake Sid kwam op bezoek, een handpop). Dit vormde ook de inleiding op ons thema. Het was zalig! We hadden de kinderen meteen mee en de leerkrachten eigenlijk ook… In klas doen ze ook altijd mee met de activiteiten. Soms antwoorden ze zelf in de plaats van de kinderen ;).

De kinderen waren de hele voormiddag erg betrokken. Herlinde begon de dag met bewegingsopvoeding. Even wennen wel, een tikspel in 30°C! Na de pauze volgde wiskunde, taal en een waarneming rond kleuren. De leerkrachten waren heel positief! We hebben het gevoel dat ze echt openstaan voor onze aanpak.

Tijdens de speeltijd werden we opnieuw aangeklampt door Mister Touray. Ik denk dat Bieke en ik, zonder overdrijven, zo’n 25 kinderen verzorgd hebben in 40 minuten tijd. Van blaren tot open wonden tot vreemde insectenbeten. We denken eraan om een deel van onze opbrengst naar de EHBO-koffer te laten gaan. Hoe de koffer aangevuld wordt weten we nog niet…

Na school begeleiden we vaak kindjes naar de ‘Medical Post’ niet zo ver van het schooltje. Dit werd mee opgericht met het schooltje in 2006. Een kindje had haar teen gebroken doordat er een steen was op gevallen. Gek toch dat we dat in school moeten vaststellen en met het kind naar de dokter gaan. Stel je eens voor dat dat in België zo de gang van zaken is.

Voor dinsdag voorzien we een werkblaadje voor de kinderen. Op maandag om 13u gingen we naar de plaatselijke ‘copytheek’ die we plots ontdekten. Uiteraard was die gesloten J. Hij zou om 19u terug opengaan. Toen we er om 19u aankwamen en we om 80 kopies vroegen, vielen ze bijna omver. J We mochten er ’s avonds om 22u30 nog om. We besloten om dat dinsdagmorgen te gaan ophalen voor we naar school vertrokken. Dat was ok voor hem. We moesten hem bellen en hij zou zijn winkel dan opendoen voor ons.

Het lesgeven op zich is heel erg leuk. De sfeer is onvoorstelbaar. In klas staan alle ramen en deuren open, precies alsof we buiten zouden lesgeven. De leerkrachten zijn erg enthousiast en we kregen een eerste goede evaluatie! Woehoew! Wat wel erg tegenvalt is het niveau van de kinderen. Het is nog lager dan verwacht. Het maakt ons allemaal een beetje moedeloos.

Meer en meer beginnen we te beseffen dat veel van hun kennis schijn is. Ze kunnen het alfabet 100x afdreunen maar kunnen geen afzonderlijke letters benoemen, ze dreunen de verschillende vormen (cirkel, driehoek,…) die op de muur geschilderd staan perfect af, maar kunnen geen afzonderlijke vorm benoemen als je die in 3D bij je hebt. Ze kennen de kleuren niet, kennen heel weinig Engels, … We hebben wel te doen met de kinderen. Hoe zouden wij ons voelen als we in het chinees les krijgen. We geven les met handen en voeten, letterlijk! Je hebt wel in iedere klas een aantal ‘uitblinkers’ die ervoor zorgen dat je activiteiten ergens toch slagen omdat zij de boel rechthouden! Bij de individuele oefeningen (werkblaadje verbinden van voorwerp aan het kleur) vallen de meesten uit de boot. In de namiddag geeft een van de leerkrachten bijles aan enkele kinderen. Je zou verwachten dat dit de kinderen zijn die een achterstand hebben of wat moeillijker leren maar neen. Er wordt bijles gegeven aan de ‘rapsten’ van de klas!!! Daar kun je toch niet bij.. Geldt hier dan misschien de wet van de sterkste? Nuja, ze bedoelen het allemaal wel heel goed hoor, maar het systeem zit gewoon helemaal niet goed.Ze bouwen op drijfzand.

Hoewel dit allemaal erg negatief klinkt, houden we de moed erin hoor. Met 5 koppen samen verzinnen we de meest creatieve activiteiten en gaan er voor. Nu geven we 4 weken full-time les en dan nog 2 dagen voor de paasvakantie begint.

Wat we niet vaak in onze blog omschrijven is de armoede hier omdat we dit beeld niet te veel wil afschilderen maar toch even dit.. Wat niet went en waarschijnlijk nooit zal wennen is kleine jongens en meisjes die aan onze rok komen trekken om geld. Toen we met een van de jongens een gesprekje aanknoopten waren we gechoqueerd toen hij vertelde dat hij in de voormiddag naar school gaat. Dit deed ons beseffen dat misschien ook kinderen van onze klas in de namiddag moeten gaan bedelen.

Weetjes:

• Toen we bij een van de leerkrachten mochten gaan eten schreeuwde haar dochter van ongeveer 1 jaar haar longen uit haar lijf toen ze ons zag… Ze had nog nooit blanken gezien. Even raar voor haar als voor ons…
• Op maandagavond hoorden we in ons tuintje plots een gigantische knal: Gambiaans vuurwerk, een blik gecondenseerde melk op kolen?? Plezier verzekerd toen die gekke blanken in een wup (in onze pyjama) buiten stonden om te kijken wat er gaande was!!

Heel veel liefs!

Herlinde en Bieke

Bericht uit Gambia (Week 2: 15-22 februari)

Gambia, the smiling coast of Africa!

De eerste week vloog voorbij! Er kroop heel veel tijd in kleine dingen zoals een goede supermarkt vinden, een goedkope internetverbinding aanschaffen, verplaatsingen meestal te voet, … Nu zijn we op het punt gekomen dat we onze draai stilaan vinden. We koken al wat gevarieerder, vinden sneller oplossingen voor praktische problemen zoals kuisen zonder kuisgerief en beginnen onze weg en de mensen uit de buurt te kennen.

Vorige week hadden we een eerste vergadering met het lerarenteam van het schooltje. De vergadering was gepland van 12 tot 12u30. We kwamen om 13u45 buiten J. Er hing heel veel tijd naar onze verwelkoming. Iedere leerkracht moest een woordje zeggen en daarna kwam de ‘headteacher Kebba’ aan het woord. Highly welcome, thanks to God, one big Gambian family, learn from each other, … waren zaken die vaak terug kwamen. Daarna volgde een Islamitisch gebed en een Christelijk gebed waarbij we werden uitgenodigd om deel te nemen. Na het gebed volgden de praktische zaken omtrent het lesgeven. We spraken af dat we vanaf dinsdag zouden gaan observeren. Maandag was het Independence Day en was er geen school. We werden wel uitgenodigd om samen met de leerkrachten naar de stoet te gaan kijken in Banjul, de hoofdstad van Gambia. Daarna aten we samen onze eerste Afrikaanse maaltijd bij Modou thuis. Volgende week zullen we ook eens samen koken. Ze zullen ons de kneepjes van het vak leren ;). Vanaf dan kunnen we wat meer eten dan rijst met groenten en tapalapa ;) want tot daar reikt onze kennis voorlopig. Na een week observeren vliegen we erin.

We moeten een aantal praktische zaken in acht nemen als we lesgeven zoals het invullen van het aanwezigheidsregister voor de leerkrachten en het notitieboek voor voorstellen, bedenkingen of problemen. Daarnaast spoorden ze er zeer sterk op aan dat we zouden leren van elkaar. Wij geven aan hen en krijgen terug. Zij geven aan ons en wij geven terug. Na de vergadering hadden we allemaal een zwaar hoofd. De vergadering verliep nét iets chaotischer en luider als wij gewoon zijn.

We vroegen Modou meer informatie rond het bidden in Gambia. Iedere morgen worden we om 6u30 gewekt door het gebed vanuit de Moskee. Een soort repetitieve klaagzang, aanvankelijk een beetje beangstigend zelf. Nu zijn we dat al gewoon. Normaal bidden ze 5x per dag maar Modou wist ons te vertellen dat ze die momenten toch niet zo nauw nemen. Onlangs waren we in de buurt van de Moskee toen het gebed terug werd afgekondigd en het leven op straat ging gewoon ongestoord verder.

Vorige zondag kuisten we ons huisje en deden we de was. Na een hele dag wassen hingen onze kleren aan de waslijn. We hielden er rugpijn en pijnlijke handen aan over. Maar het was een toffe ervaring. Respect voor de vrouwen die hier de was van Modou en zijn gezin komen doen. Die staan een hele dag voorovergebogen over een teil in de vlakke zon! Streiken doen ze met een vorm (zoals een strijkijzer maar dan volledig uit ijzer) die ze vullen met kolen. Terwijl wij aan het wassen waren kwam een priester thuis bij Modou om te bidden met de kinderen en een aantal kinderen uit de buurt. De kinderen moesten voortdurend gebeden herhalen en opzeggen van 9 tot 12u! Als ze fouten maakten werden ze met een stok op de vingers geslagen…

 

Zondagavond speelden we spelletjes met de kinderen van Modou. Ongelofelijk hoe die na verloop van tijd komen knuffelen! Hun lach is ook ontzettend aanstekelijk! Hun engels is niet zo uitmuntend. Lamin is 7 en begrijpt erg weinig, Caddy is 11 en kan een eenvoudig gesprek voeren. Het viel ons op dat de kinderen heel erg schrokken als ze een ‘fout’ maakten tijdens het spel of als ze het spel verloren!? Misschien leren we hier meer uit tijdens onze observaties.

Op maandag was het Independence Day. De ‘teachers’ hadden ons uitgenodigd om met hen mee te gaan. De ceremonie vond plaats in de hoofdstad Banjul. Die was niet zo spectulair, integendeel, erg slechte wegen en veel armoede en niet zo groot als verwacht. De ceremonie was wel erg spectaculair. We kwamen toe rond 9u30. Op dat moment was er al zo’n 600 man allemaal in de vlakke zon op de tribunes klaar om de president te begroeten. De president kwam rond 12u30 toe! De president van o.a. Senegal was er ook. We starten ook op de tribunes maar na een uur bakken in de zon besloten de teachers om ons een andere plek te geven. ‘Wij hadden het volgens hen te warm’ J. We schoven tribune per tribune op tot we op de vipplaatsen onder een tent zaten op de tweede rij vlakbij de plaats waar de president zou komen en de parades zouden plaatsvinden.We vermoeden dat onze blanke kleur ons hierbij hielp. Modou vertelde ons dat enkel diegene die er ‘civilized’ uitzagen op die plaatsen mochten zitten. Het marcheren was echt imposant. Dit marcheren zullen we later nog doen met onze kleuters ergens in maart! Het leger-security-navie-… stonden uren opgesteld (stokstijf) in het midden van het plein. Er werden er zo’n 5 afgevoerd. De overige 550 hielden stand. Respect!

Het contact met de leerkrachten verliep erg goed. We leerden hen wat beter kennen. Na de ceremonie gingen we allen samen bij Modou Afrikaans eten uit één kom én met onze handen! Daarna speelden we samen een spel. Het kon niet op want daarna gingen we nog samen naar het strand waar we veel tijd hadden om te babbelen en elkaar beter te leren kennen. We kijken er echt naar uit om samen te werken. Tot slot van deze mooie dag verzekerden ze ons nog dat we steeds beroep op hen mogen doen. Zowel voor schoolse zaken als voor goedkope markten bezoeken, culturele uitstappen, eten bij hen thuis,…

Op donderdagavond werden we uitgenodigd bij Fatoumata,een van de leerkrachten. Een vrouw uit haar buurt gingen trouwen en wij mochten met haar mee de ceremonie bijwonen. Om 17u verzamelden we aan het schooltje en we werden daar door opgewacht. Ze nam ons mee naar haar thuis. Daar leerden we haar hele familie kennen en de wijze waarop ze daar samen leven. Rond 19u gingen we naar de ceremonie die er wat anders dan anders aan toe ging omdat de moeder van de bruid recentelijk overleden is. Uit respect vieren ze wat soberder. De bruid kwam pas om 20 aan. Daarna werden we opnieuw uitgenodigd bij deleerkacht thuis waar we een volledige Afrikaanse maaltijd aangeboden kregen. We aten allevijf opnieuw uit een kom. We beginnen het stilaan gewoon te vinden!

Onze eerste observatiedagen op school hebben bij ons een diepe indruk nagelaten. Het verschil in onderwijs is gigantisch. Ondanks het feit dat we op voorhand een vrij goed beeld hadden van de klasinrichting en de werking van het schooltje was het een grote brok om te verwerken. Hieronder sommen we een aantal zaken op die ons echt bijbleven waar het verschil echt duidelijk is:

• Onthaal: Er is een onthaalmoment waarbij slechts een element aan bod komt namelijk het benoemen van de dag. Dit benoemen gebeurt door de juf. De kinderen herhalen.
• De kinderen werken in klas gedurende 2 uur aan een stuk rond 1 onderwerp. De lesinhoud rond dit ene onderwerp is gebaseerd op nazeggen en herhalen. De kinderen dreunen de leerstof af en hebben de leerstof niet mee (op enkele uitzonderingen na.) ‘This is colour blue, what colour is this?’ (Teacher)’This is colour blue (children). Dit doen ze en aantal minuten lang tot ze overgaan naar een ander kleur. Hetzelfde principe wordt gehanteerd bij cijfers, vormen en letters. Je voelt heel duidelijk dat de concentratie enorm daalt en de kinderen niet betrokken en geboeid zijn.
• Op woensdagvoormiddag werkte level 1 in de Holistic room. Deze hoekenklas lijkt erg op de hoekenklas van bij ons. Er is voldoende en leerzaam materiaal aanwezig. Jammer genoeg moesten we constateren dat het materiaal niet steeds gebruikt wordt zoals aangewezen. Misschien moeten we de spelletjes die het minst gekend zijn vaak spelen met de kinderen opdat ook de leerkrachten de spelregels leren kennen.
• Het begrip speeltijd kan je hier niet letterlijk nemen, noem het eerder een pauze. De kinderen eten een tussendoortje en drinken iets terwijl ze gevraagd worden om neer te zitten op de speelplaats. Na een tiental minuten mogen de kinderen in principe spelen. De kleine ruimte van de speelplaats en het ontbreken van speelprikkels zorgt ervoor dat dit chaotisch verloopt. Veel kinderen vechten, vallen of zitten doelloos op de grond. De speeltijd duurt bovendien 40 minuten. Misschien kunnen we enkele bewegingsspelletjes aanbrengen in kleine groepjes.
• We vermoeden dat de leerkrachten hun klas af en toe eens een tijd alleen laten. Op zich bestaat het gevaar niet dat de kinderen zouden weglopen of dergelijke maar het is verloren tijd om de kinderen te stimuleren.
• Zelfredzaamheid en zelfstandigheid: In principe wordt bijna alles hen uit handen genomen. De leerkracht zegt voor, toont voor, … Kinderen worden zelden echt aangezet tot nadenken. Als ze dan een test moeten afleggen falen ze de test. Slechts 6 van de 29 kinderen halen de helft van de punten. Als ze dan tijdens een oefening toch aan het denken gezet worden doen ze dit kind per kind en verloopt dit tergend langzaam. Zo mocht een kind met het cijfer 6 in zijn handen naar voor komen en dat cijfer aanduiden op het bord. En dat zo’n 35 kinderen lang!

Hieronder sommen we een aantal zaken op die we heel aangenaam vonden:

·         De juffen die wij hadden waren heel lief en betrokken met de kinderen. Ze waren enthousiast en stonden echt voor de klas. Ze hadden plezier in wat ze deden. Ze willen de kinderen echt iets bijleren, of dit nu op de juiste manier gebeurt, tot daar aan toe.

·         Bijna alle leerkrachten waren aanwezig op de speelplaats gedurende de speeltijd. Mister Tourray controleert de kinderen op verwondingen en verzorgt ze nadien ook. De kuisvrouw is steeds in de buurt om de kinderen tijdens de lessen te begeleiden op de toiletten en hun handen te leren wassen. Misschien kunnen we dit nog doortrekken naar de week waar we rond hygiëne en gezondheid zullen werken. Dokter Ibrahim haalt af en toe kinderen uit de klas om ze te verzorgen.

·         We zullen elke vrijdag na school een korte ‘workshop’ geven over eerste hulp bij ongevallen. Dit op vraag van de leerkrachten!! Ze willen echt meer bijleren hieromtrent.

·         We vinden het belangrijk voor een goede communicatie en werking van de school dat er op vrijdag steeds een vergadering plaatsvindt.

·         De leerkrachten zijn écht blij met onze komst. Ze blijven benadrukken dat we kunnen leren van elkaar.

·         We draaien al goed mee in het systeem van de school en hebben elk 2 dagen in de week de taak om alle kinderen toe te spreken en zijn verantwoordelijk voor het toezicht op de speelplaats.

·         We kregen allemaal een klas en een mentor aangewezen. Het contact verloopt zeer goed.

Ondanks het feit dat we hierboven een aantal verschillen hebben benadrukt en hierdoor misschien wat onthutst zijn willen we hen met respect benaderen en kijken we uit naar onze samenwerking. Bovendien zagen we ook in dat we het onderwijs in België en het onderwijs in Afrika niet zomaar mogen vergelijken. De leerkrachten hier hebben een totaal andere levensbeschouwelijke achtergrond, wonen in hutten zonder elektriciteit en stromend water, hebben een totaal andere opleiding gekregen, … enzovoort. We kunnen niet verwachten dat we dan het onderwijs vanuit België hier zullen zien.

Kleine aanpassingen die we reeds deden/zullen doen:

- Meerdere puzzels in 1 doos per puzzel een kenteken geven.

- Posters maken voor in de klas met daarop kleuren , vormen, fruitsoorten en dieren vanuit de streek.

- Een onderverdeling maken voor de EHBO-koffer waardoor het overzichtelijk wordt.

- Het voorstellen van de thema’s die we de komende weken zullen uitwerken zijn goedgekeurd.

- Speeltijd splitsen in twee periodes waardoor minder kinderen op de speelplaats?

 

Groetjes Bieke en Herlinde

Bericht uit Gambia (sinds vandaag internetverbinding)

Welcome, welcome, welcome,...

Na een vlotte maar turbulente vlucht werden we meer dan warm onthaald in Gambia! Het cliché van de openheid van de Afrikanen en de geslotenheid van de Belgen wordt hier zeker en vast bevestigd! Na een lange dag reizen, kropen we onder ons muggennet in onze compound en vielen als een blok in slaap benieuwd naar de indrukken van morgen!

We spraken af met Modou dat onze eerste week in Gambia vooral zou worden besteed aan kennismaken, verkennen van de omgeving,.. Zo stappen we de weg naar school een aantal keer. Klinkt gek maar alles lijkt hier zo sterk op elkaar dat we regelmatig verloren lopen! Iedereen zou zeker wel bereidt zijn om ons de weg te wijzen maar daar vragen ze dan wel meteen dallasis voor… Binnenkort krijgen we een uniform op maat om in school te werken.

Ons eerste bezoek aan het schooltje liet een diepe indruk na. We werden zeer vriendelijk onthaald door zowel de leerkrachten als de kinderen. Dit varieerde van een stevige handdruk, een dikke knuffel of een enthousiast handgeklap. De directeur leidde ons rond en dit terwijl zijn klas in stilte zo'n 20 minuten op hem wachtte. Naast klaslokalen is er ook een holistic room, de hoekenklas van bij ons! De hoeken waren er mooi afgebakend maar veel materiaal was er niet te bespeuren. Wat puzzels, krijtborden, spijkerplankjes, wat keukenmateriaal en een zandtafel. De story telling room is er maar wordt niet gebruikt en is niet ingericht. De creative room oogt creatief in de zin dat er werktafels staan maar het materiaal laat ook te wensen over. Op het moment van ons bezoek was geen enkele van de speciale klassen in gebruik. We hopen dit bij onze volgende observaties wel te zien. Zo kunnen we bijhouden hoe vaak en hoe efficiënt die lokalen gebruikt worden. We hadden de indruk dat de leerkrachten erg gedreven voor de klas stonden. Toen we op de speelplaats stonden hoorde je uit alle klassen een soort 'geroep'. Toen we in de afzonderlijke klassen gingen kijken viel ons op hoe de leerkrachten riepen op de kinderen. Niet om zich kwaad te maken maar dat maakte gewoon deel uit van hun leerkrachtstijl. De kinden geven ook geen antwoord maar roepen het antwoord. Vreemd...

In iedere klas, ongeacht het level, leren ze cijfers en letters. De kinderen dreunen het alfabet af van A tot Z. We hadden de indruk dat niet alle letters fonetisch juist werden uitgesproken. Het viel ook op hoe sterk aanhankelijk de kinderen zijn. Na enkele schuchtere minuten zitten ze al snel op je schoot en nemen je hand vast. Als je niet oplet loop je met 10 kindjes aan 1 hand! Toen we de speelplaats verlieten moesten we ons een weg banen tussen 60 kleuters die rond ons heen stonden gedrumd.

We hadden op voorhand grote plannen met de speelplaats. We hadden gehoord dat er vaak geen toezicht was en de kinderen vaak vechten. We hoopten dit een stuk te veranderen door uitdagend materiaal te bieden zoals een speeltuig uit hout, vloertekeningen,... Maar toen we de speelplaats van het schooltje zagen en het aantal leerlingen dat daarop moet spelen zonk de moed even in onze schoenen. Bovendien bestaat de vloer uit gekleurde tegeltje. Hierover zullen we dus nog moeten verder brainstormen. Misschien iets met de muren?

We vinden het een beetje vervelend dat we nu pas ontdekken wat er op het schooltje allemaal tekort is, nodig is. Hadden we dit op voorhand meer concreet geweten dan hadden we de inhoud van onze valies wat aangepast.

Op dinsdagavond mochten we mee met de vrouw van Modou naar een geboorteceremonie. Het viel ons op dat er heel veel kinderen nog laat op straat rondliepen en ook op de geboortereceptie nog aanwezig waren. Dit baart ons een beetje zorgen. Anderzijds mochten de kinderen van Modou en Maraima dan weer niet mee naar feest omdat ze de volgende morgen naar school moesten. Gezien overdag ook heel veel kinderen gewoon op straat rondhangen vermoeden we dat echt heel veel kinderen niet naar school gaan!

Op woensdag stapten we opnieuw de weg naar het schooltje. Om 13u ging de bel. Het vreemde is dat er geen enkele ouder zijn kind op school komt halen. De kinderen lopen gewoon naar buiten en gaan naar huis. De leerkrachten kijken nog even na en moeten sommige kinderen stimuleren om naar huis te gaan. Ze bleven precies wat rondhangen. We liepen mee met een groep kleuters om eens te kijken hoe ver ze nog naar huis moesten stappen. Sommige kinderen moesten echt ver én alleen. Misschien kunnen we hiervan wel een doelstelling maken. Tijdens onze stage kan elk van ons in een bepaalde richting nog even meewandelen met de kinderen. Ten eerste om een oogje in het zeil te houden in verband met de veiligheid van de kinderen en ten tweede om een stuk te voorkomen dat de kinderen na school beginnen rondhangen.

We kijken er al naar uit om aan de slag te gaan mits het besef dat we onze voldoening uit kleine stapjes zullen moeten halen.

Op donderdagavond hebben we ondanks grote inspanningen nog geen internet kunnen bemachtigen! Sowieso kunnen we morgen op internet op school.

Tot slot nog enkele ervaringen los van het schooltje. We gingen gisteren naar de markt in Serrekunda en dat bezoek liet een diepe indruk na. Mensen slapen tussen hun producten, er hangt een vreemde geur en de hygiëne laat te wensen over. Onze tocht naar huis met de lokale taxi eindigde in een panne met een rookgolf uit de motor. De elektriciteit valt regelmatig uit. Op zich een grote aanpassing maar we trekken ons plan met zaklampen en goede afspraken. We staan ons mannetje in deze voor onze heel aparte wereld!

Tot gauw,

Bieke en Herlinde!