Week 5: Thema ‘World’
Maandag 22
april:
Deze week
startten we met het thema ‘world’. We willen de kinderen laten kennismaken met
de verschillende natuurelementen en een stukje cultuur bijbrengen. De zon, de
wind, de lucht, …
We startten
tijdens het onthaal met onze handpop ‘Sid’ die zich afvroeg wat we deze week in
klas zouden gaan doen. Na een woordje uitleg wou hij heel erg graag weten hoe
het themalied gaat.
Herlinde
startte de dag met beweging. Ze verwerkte water, wind en aarde in de
activiteit. Ze liepen met een krant tegen hun buik tegen de wind in, zetten
stapjes over het ‘water’ (bierviltjes), … De kinderen waren erg flink ondanks
de hitte. Ze gaf hen deze keer tussendoor wat water. Misschien droeg dit bij
tot wat meer comfort. Na de speeltijd volgde een waarneming rond water en
waterspelletjes. Drijven en zinken, water kleuren, conservatie van water, … en
goed gevulde namiddag!
Dinsdag 23
april:
Voor de
speeltijd deden we een waarneming rond aarde. We toonden hen waar Gambia ligt
op de wereldbol en waar wij precies vandaan komen. Hoewel we voelden dat dit
heel erg moeilijk voor hen was, wouden we hen dit toch even meegeven. Ze waren bovendien
aandachtig dus gingen we er even op verder. Nadien tijd voor wat ontspanning.
We werkten samen aan een groepswerk. We tekenden op een groot wit blad papier
een ‘village’ met verschillende huisjes, een boom, de zon, enkele wolken, … De
kinderen mochten een voor een iets op het blad komen lijmen. Wat zand op de
grond, takjes op het dak van het huis, geel krijt schrapen voor de zon, … Het
resultaat is zeer mooi en hangt al op in klas. De kinderen zijn er heel fier
op!
Na de pauze
volgde het aanleren van het lied. We hebben de indruk dat de kinderen al beter
vertrouwd zijn met de voorbereidende oefeningen in het aanbrengen van een nieuw
lied. Sommigen begrijpen al beter wat ritme is, tegenstelling tussen luid en
stil, …
We hadden
met de vijf meisjes opnieuw een toneel in elkaar gestoken. We waren elk een
verschillend natuurelement. De zon, de wind, het water, vuur en boom. Aan de
hand van die ‘personages’ speelden we 5 verschillende fragmenten. De
leerkrachten waren ontzettend dankbaar! Misschien kwam dit doordat het een educatief
verhaal was? Water doofde het vuur, vuur is niet altijd gevaarlijk want we
kunnen er op koken, de wolk durft weleens voor de zon te kruipen, boom kan niet
leven zonder water en zon, … Ze drongen erop aan dat we het nog eens zouden
herhalen in de loop van de week. Dit geeft ons zoveel voldoening!
Net voor
het einde van de dag, vroegen we de kinderen hun mening over het ophangen van hun
werkjes uit de creative room in hun klas. Zo hadden ze het gevoel dat ze mee
konden werken aan het uitbouwen van een mooie en gezellige klas. Het hart dat
ze enkele weken geleden in de klas van Herlinde maakten met stukjes
crêpe-papier hangt boven de deur… omdat het een lieve klas is.. (Komt van de
kinderen!).
Woensdag 24
april:
Op woensdag
24 april bezochten we de St.Johns school. De enige school in Gambia die instaat
voor deze doelgroep, dove en hardhorige kinderen. De buitenkant van de school
voorspelde niet veel goeds. Een oude poort, muren die dringend moesten
geschilderd worden, oude schoolbussen, … Maar het bezoek heeft toch een
positieve indruk op ons nagelaten. We werden vriendelijk onthaald door de
vice-principal van de school. Ze beantwoorde eerst onze vragen en gaf ons
daarna een uitgebreide rondleiding. We bezochten enkele klassen en de leerlingen,
enkele ateliers (hout, metaal, kunst, computer,…) en de medische post. De
kinderen volgen onderwijs volgens het traditionele systeem maar er wordt op een
specifieke, aangepaste manier onderwezen.
De
leerkrachten krijgen, als ze dat willen, een extra opleiding maar sowieso
moeten ze opleiding hebben gevolgd aan een college of universiteit. Sommige
leerkrachten zijn zelf doof of hardhorend en krijgen opleiding van meer ervaren
leerkrachten en assisteren bij hen in klas. Ook enkele oud-studenten zijn aan
de slag in het schooltje.
Het doel
van het onderwijs is de kinderen zo zelfstandig mogelijk in het latere werkveld
te laten instappen. We hebben het gevoel dat de school een sterke mission
statement heeft en naleeft. Er hing een hele positieve sfeer onder de
leerlingen, de leerkrachten,…
De kinderen
zitten opgedeeld per leeftijd. De graad van hardhorendheid doet er niet toe.
Sommige kinderen kunnen wel extra begeleiding krijgen. Kinderen kunnen er vanaf
de leeftijd van 7 jaar terecht.
Sommige
kinderen zijn doof van bij de geboorte, anderen door ziekte bv. Meningitis of
onbehandelde malaria. Kinderen met een meervoudig handicap (fysiek, visueel,
leerstoornis,..) kunnen in de school terecht als het ‘doof’ zijn het meest
prioritaire probleem. Zoniet, worden ze doorverwezen naar bijvoorbeeld een
instelling voor kinderen met een fysieke handicap.
Het bezoek
deed ons even stilstaan bij onze eigen beroepskwaliteiten. We gaan op bezoek in
een school als bijna-leerkracht en beseffen op dat moment dat we nog niet
bekwaam zouden zijn om hier zomaar te gaan lesgeven. Je moet opnieuw op zoek
gaan naar een weg om te communiceren met de kinderen en hen op die manier iets
bij te brengen.
Donderdag
25 april:
We startten
vandaag met een waarneming rond vuur. We maakten een figuur in theelichtjes en
de kinderen mochten een voor een hun kaarsje komen aansteken. We lieten hen het
verschil tussen warm en koud beleven en ermee experimenteren. Toch had ik het
gevoel dat deze begrippen hen erg weinig zeiden! We hebben een poster gemaakt
in klas met een tekening van vuur (warm) en water (koud).
Misschien
zullen ze het zo beter memoriseren.
Na de pauze
volgde een wiskunde activiteit. Aan de hand van een lied, verdwenen een aantal
vissen in de buik van de haai. De kinderen moesten enerzijds tellen hoeveel
visjes er nog over waren en anderzijds hoeveel visjes er door de haai waren
opgegeten.
We maakten
een werkblaadje waarbij de kinderen natuurelementen moesten koppelen aan
elkaar. Water met een vis, de zon in de lucht, … We merkten al een duidelijke
evolutie met de eerste werkblaadjes. Misschien komt dit doordat ze de ‘werking’
en de pictogrammen van de werkblaadjes nu beter begrijpen.
We hebben
de indruk dat het Engels van de kinderen sterk verbeterd is. We kunnen goed
vergelijken over de verschillende weken heen. We kunnen al eens een moeilijkere
spelopdracht geven en de dagdagelijkse dingen begrijpen ze snel. Het feit dat
wij enkel Engels met hen kunnen praten is een groot voordeel. De leerkrachten
grijpen vaak terug naar hun lokale taal als de kinderen iets niet begrijpen.
Vrijdag 26
april:
Vandaag
maakten we muziekinstrumenten (schuddoosjes). We probeerden de kinderen bij te
brengen dat ze met hun penseel niet zomaar in verschillende kleuren verf mogen,
maar dat ze die eerst moesten uitwassen ofwel een andere penseel moeten
gebruiken.
Na de pauze
speelden we een spel op de speelplaats en herhaalden we nog eens ons toneel van
eerder die week. Daarna zat de week er alweer op! De tijd gaat zo snel en we
hebben het gevoel dat we nog zoveel meer willen doen.
Maandag 29
april:
We werken deze week het thema feest uit. Iedere dag omvat
een subthema. Vandaag was de creatieve dag waarbij we werkten met een
doorschuifsysteem om vlaggetjes, kroontjes, versiering, … te maken. Een drukke
dag en nu eens niet door de kinderen. De leerkrachten voelen dat we bijna weg
zijn en stellen krampachtig nog vragen en doen suggesties voor dingen die we
nog kunnen (moeten) knutselen. Ze geven ons een beetje het gevoel dat ze
verloren zijn zonder ons… Ik zou een vlieg willen zijn de komende weken.
Volgens Rika, van het project, vallen ze jaar na jaar in een gat als de
studenten weg zijn. Ik zie dat eerlijk gezegd ook een beetje gebeuren. Niet dat
we zo goed zijn hoor, dat hoor je mij niet zeggen, maar omdat we veel van hen
overnemen.
Mister Touray, die de peuterklas onder zijn hoede heeft met
zijn 56 peuters, vertelde ons vorige week dat hij een cyste heeft in zijn nek
die moet verwijderd worden. Hij ziet er enorm tegen op om naar het ziekenhuis
te gaan omdat hij bang is. Daarop beloofden Bieke en ik dat we met hem zouden
meegaan. En zo geschiede het.. Na school namen we de taxi naar Banjul waar het
grote ziekenhuis is
Aangekomen in het ziekenhuis werden we een beetje
‘voorgetrokken’ wellicht omwille van onze huidskleur. Maar dat kleur heeft
blijkbaar ook een keerzijde. We stonden al bijna met 1 voet in de operatiekamer
toen ze ons na 5 minuten vroegen hoeveel geld we hadden voor onze vriend???? We
hadden ons geïnformeerd en zijn ingreep zou normaal 300 dallasis kosten. Ze
vroegen ons 3000 dallasis! We reageerden nogal verontwaardigd waarop hij zei
dat de wachtlijst voor een dergelijke operatie zo’n 6 maand was als hij de
normale weg (met een consultatie en een afspraak) zou volgen. Dat klonk nog
redelijk maar toch zouden we nu geen 3000 dallasis betalen. Conclusie, we
zouden Mister Touray helpen op weg zetten en gingen samen met hem op
consultatie. We lagen er bijna weer op zonder dat we het wisten maar ze
verraadden zichzelf. Ze vroegen ons 150 dallasis voor de consulatie (lees: eens
van ver kijken naar zijn nek). Toen de twee dokters plots ruzie begonnen te
maken en we wel 10 keer Toubab (blanke) hoorden. Mister Touray kon de discussie
afluisteren. Blijkbaar is de prijs voor een consulatie 10! Dallasis en wou de
ene ons wat geld extra aftroggelen. De andere dokter vond dit niet kunnen en
zei dat hij in de problemen zou komen als hij ons zoveel geld zou vragen.
Uiteindelijk betaalden we 10 dallasis. Toen hadden we al een papiertje op zak!
We waren al ver J.
Het leek een beetje op België met al zijn specialisaties en doorverwijzingen
maar dan helemaal anders…
Onze laatste halte was een bezoekje aan nog een andere
dokter op de spoedafdeling? Daar zou de echte consultatie plaatsvinden en zou
hij een afspraak voor operatie krijgen. Er was blijkbaar weer een auto-ongeval
gebeurd want de ‘wachtzaal’ met gigantisch versleten bedden lag vol met
gewonden. Breuken, wonden in het gezicht, kermende vrouwen die moesten
bevallen, bloed op de grond, mensen die zaten braken… Ons bezoek aan het
ziekenhuis in Sukuta was blijkbaar niet echt representatief voor Afrika. Nu begrijp
ik beter waarom Mister Touray het zo ontziet om de operatie te plannen. Door
alles wat hij zag was hij zelfs bang voor het nemen van zijn bloeddruk. Nu,
uiteindelijk kwam alles goed en mag hij volgende maandag gaan voor de operatie
die onder plaatselijke verdoving zal plaatsvinden. We gaan opnieuw met hem mee
want we zien hem er nog van onder muizen.
Het bezoek was vrij confronterend en we beseffen dat het een
gemiste kans was om geen stage te lopen in het buitenland toen we verpleegkunde
studeerde. Vandaar dat we zo dankbaar zijn om deze kans. Ze gebruiken
infuuszakken tweemaal. Ze steken infusen in de gang, er komen katten binnen,
mensen liggen in de gang te slapen in afwachting van hun consult, mensen geven
buiten over, er komen verkopers in de wachtzaal met koekjes en tapalapas, …
We genieten van onze laatste 10 dagen maar bereiden ons toch
stilletjes al een beetje voor op onze terugreis. Tot gauw!
Herlinde en Bieke